De parabel van het “verloren” sleuteltje

Er was eens iemand die zijn woning of appartement wilde binnengaan maar zijn sleutel niet kon vinden (misschien vergeten of verloren?). Na enig nadenken besefte hij, dat het niet zou helpen om de voordeur te (laten) schilderen en daarbij te kiezen voor een bepaalde kleur. Neen! Hij moest aan de sleutel zien te geraken.

Zijn probleem was nu echter, dat de sleutelbewaarders in zijn streek mensen in dienst hadden die de bewoners’ hun sleutels stalen, en verder iedereen die ernaar vroeg, of een sleutel noemde, monddood maakten door ze als dom, dwaas of misdadig af te schilderen, ze hun brood, werk en eer afnamen, en er zelfs niet voor terugdeinsden ze te vergiftigen of hoedanook “onverklaarbaar” te laten overlijden.

Is het ook hier niet zo gesteld? Als het bestolen volk, bij ons hier in het westblok, daar in het oostblok of ginds in de zogenaamde “derde wereld”, naar (inspraak in) de macht van het transnationale bedrijfsleven vraagt, naar zijn eigen bezit, of zijn aandeel in de winst terugvraagt (het resultaat toch van zijn eigen arbeid), stuit het dan niet op de door hen zelf gekozen politici (van verschillende kleuren) op media, politologen en academici, de politie en het leger, binnenlandse geheime “veiligheidsdiensten”, spionnen of op dokters en psychiaters?

En wat problematischer is: de sleutel van dit probleem, is hij niet zelf onderdeel van het probleem?

GODALLEMACHTIG! Een fabeltje?

(kleine poging tot sublimering n.a.v. de verschillende pogingen tot

publiceren van de “Open brief aan Albert II” met als minimaal resultaat

de ge(her- en her- en her-)censureerde versie in De Standaard)